Bugün öğleden sonra uzun süre tek başıma oturdum. Şu anki yaşımda, on sekiz yaşındaki halimin tuhaf duygularını gerçekten anladım. Büyüdükten sonra, sanki gerçekten hayal gücümü kaybetmişim gibi hissetmeye başladım. Bu yıllar içinde bazı şeylere karşı çaresizliğimi giderek daha fazla hissediyorum.
Hayat yolum, büyüme sancılarının bıraktığı morluklarla dolu, sonsuz karanlıkta tekrar tekrar acı veriyor ve bana büyüdükten sonraki dünyanın çok da kolay olmadığını hatırlatıyor.
Bir zamanlar hayal edilen güzel bir gelecekte, sonunda sadece sıkıcı ve sıradan bir şekilde geçiyor, farkında olmadan kendimden giderek uzaklaşıyorum, günlüğümdeki rengarenk dünyayı kendi ellerimle yırttım, birçok haksızlık ve acıyla tek başıma başa çıktım, bu yolda sendeleyerek, adım atmakta zorlanarak ilerledim, ama onlar buna büyüme diyor, ama sadece ben biliyorum ki, dikenli bir dünyada korkarak dolaşıyorum, canlı benliğimi yaralar içinde eziyet ediyorum.
Gençkenki inatçılığımız, cehaletimiz ve kararlılığımız, zamanın geçişiyle az konuşan bir hale dönüştü. Büyümenin anlamını hepimiz küçümsemişiz; yirmili yaşlardaki kendimiz ne istediğimiz hayata ulaşamadı, ne de kendimizi kaybettik. Olmak istediğimiz kişi olamadık ve bir zamanlar sahip olduğumuz mutluluğu da kaybettik.
İnsanlar doğası gereği açgözlüdür, istedikleri gerçekten çok fazladır, sonunda her şey boşuna gibi olur. Belki de o zamanlar çok saf ve çok gençtik, birçok şeyin değişmeyeceğine inanarak, sahip olduğumuz şeyleri hesapsızca harcadık. Sonraları sık sık hayal ediyorum, eğer on sekiz yaşıma geri dönebilirsem, hayatım farklı olur mu? İstediğim her şeye ulaşabilir miyim?
Ama kendimi biliyorum, bu nemli yağmur durmayacak, önüm hâlâ bulanık. Hayatın bir kez daha başlamasıyla her şeyin sıfırlanacağını, istediğim kişi olabileceğimi düşünmüştüm ama kader bize yeniden başlama cesareti vermedi, zaman da bize yeniden başlama fırsatı vermiyor.
Eğer geldiğim yolun engebeli olması kaçınılmazsa, neden kendimi bir kez daha acıya maruz bırakayım? Hayatın perdesinde sıkışıp kaldım, ama belli bir dönem veya elde edilemeyen bir hayalin derinliklerinde sürekli kalmak istemiyorum. İnsan zaman karşısında hiçbir şey yapamaz, bu yüzden giderek daha sakin oluyorum. Kaderin serzenişlerine ve zorluklarına karşı tartışmadan kabul ediyorum, kaybedilen her şeyi kabulleniyorum ve tüm acıları affediyorum. Sadece daha iyi ve daha mutlu bir insan olmak istiyorum, akan zamanı hayatın bana sunduğu bir hediye olarak görüyorum.
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Bugün öğleden sonra uzun süre tek başıma oturdum. Şu anki yaşımda, on sekiz yaşındaki halimin tuhaf duygularını gerçekten anladım. Büyüdükten sonra, sanki gerçekten hayal gücümü kaybetmişim gibi hissetmeye başladım. Bu yıllar içinde bazı şeylere karşı çaresizliğimi giderek daha fazla hissediyorum.
Hayat yolum, büyüme sancılarının bıraktığı morluklarla dolu, sonsuz karanlıkta tekrar tekrar acı veriyor ve bana büyüdükten sonraki dünyanın çok da kolay olmadığını hatırlatıyor.
Bir zamanlar hayal edilen güzel bir gelecekte, sonunda sadece sıkıcı ve sıradan bir şekilde geçiyor, farkında olmadan kendimden giderek uzaklaşıyorum, günlüğümdeki rengarenk dünyayı kendi ellerimle yırttım, birçok haksızlık ve acıyla tek başıma başa çıktım, bu yolda sendeleyerek, adım atmakta zorlanarak ilerledim, ama onlar buna büyüme diyor, ama sadece ben biliyorum ki, dikenli bir dünyada korkarak dolaşıyorum, canlı benliğimi yaralar içinde eziyet ediyorum.
Gençkenki inatçılığımız, cehaletimiz ve kararlılığımız, zamanın geçişiyle az konuşan bir hale dönüştü. Büyümenin anlamını hepimiz küçümsemişiz; yirmili yaşlardaki kendimiz ne istediğimiz hayata ulaşamadı, ne de kendimizi kaybettik. Olmak istediğimiz kişi olamadık ve bir zamanlar sahip olduğumuz mutluluğu da kaybettik.
İnsanlar doğası gereği açgözlüdür, istedikleri gerçekten çok fazladır, sonunda her şey boşuna gibi olur. Belki de o zamanlar çok saf ve çok gençtik, birçok şeyin değişmeyeceğine inanarak, sahip olduğumuz şeyleri hesapsızca harcadık. Sonraları sık sık hayal ediyorum, eğer on sekiz yaşıma geri dönebilirsem, hayatım farklı olur mu? İstediğim her şeye ulaşabilir miyim?
Ama kendimi biliyorum, bu nemli yağmur durmayacak, önüm hâlâ bulanık. Hayatın bir kez daha başlamasıyla her şeyin sıfırlanacağını, istediğim kişi olabileceğimi düşünmüştüm ama kader bize yeniden başlama cesareti vermedi, zaman da bize yeniden başlama fırsatı vermiyor.
Eğer geldiğim yolun engebeli olması kaçınılmazsa, neden kendimi bir kez daha acıya maruz bırakayım? Hayatın perdesinde sıkışıp kaldım, ama belli bir dönem veya elde edilemeyen bir hayalin derinliklerinde sürekli kalmak istemiyorum. İnsan zaman karşısında hiçbir şey yapamaz, bu yüzden giderek daha sakin oluyorum. Kaderin serzenişlerine ve zorluklarına karşı tartışmadan kabul ediyorum, kaybedilen her şeyi kabulleniyorum ve tüm acıları affediyorum. Sadece daha iyi ve daha mutlu bir insan olmak istiyorum, akan zamanı hayatın bana sunduğu bir hediye olarak görüyorum.